余羁秣陵乞休累疏而格于新令郁郁之怀伏枕增

yú jī mò líng qǐ xiū lèi shū ér gé yú xīn lìng yù yù zhī huái fú zhěn zēng
余羁秣陵乞休累疏而格于新令郁郁之怀伏枕增

tiān xià qióng mín wǒ zuì kǔ, dì xiōng sān sì jiē huáng tǔ.
天下穷民我最苦，弟兄三四皆黄土。
wù rán dú liú duō bìng shēn, tuì bù néng dé jìn hé bǔ.
兀然独留多病身，退不能得进何补。
zì cóng cí jiā shì qìng xuán, gǔ tián chūn cǎo zì nián nián.
自从辞家室磬悬，古田春草自年年。
běi shān yí wén shuí yǔ lēi, wàn gǔ shāng xīn táng dì piān.
《北山移文》谁与勒，万古伤心《棠棣》篇。
wū hū liù gē xī zhǐ zì zhī, yù wǎng sù zhī rén gòng yí.
呜呼六歌兮只自知，欲往诉之人共疑。
¤